Te jong voor de vrouwen gevangenis, Te oud voor de jeugd detentie.
Daar was ze dan, Merel, een meisje dat een slechte start kende.
Ada, gedetineerde Vrouwengevangenis Zwolle verteld;
Merel werd op maandag binnen gebracht via de transportbus. Wanneer er een bus aankwam in Zwolle met nieuwe gedetineerden dan was het feest op de luchtplaats. Waarom? Omdat er hongerige bie seksuele en lesbische vrouwen begonnen te fluiten en te schreeuwen. Alsof er een catering - bedrijf een heerlijke maaltijd kwam brengen. Mensen die langer binnen zitten hebben behoefte aan lichamelijk contact en seks. Maar dat is erg intimiderend wanneer je daar zelf niet van gediend bent. Seksueel getinte opmerkingen en smakkende geluiden waren dan een onderdeel van de luchtplaats geworden. Andere vrouwen gingen naar het hek om een beter zicht te krijgen en alvast een keuze te maken bij welke nieuweling ze een poging gingen maken voor seksueel contact. Als dit buiten de muren van de gevangenis zou gebeuren dan zou de ME2 discussie eindeloos voortduren maar hier
mag het en zelfs de PiWi's hebben interesse. Merel was ervan geschrokken en trok daardoor nog meer de aandacht. Ze was een meisje van net 17. Te jong voor de vrouwengevangenis, te oud voor de jeugd detentie. Ze was binnen gebracht toen ze op heterdaad werd betrapt bij het stelen van een fiets.
Haar moeder kende ze amper want die zat als drugsverslaafde in portiekflats en om aan haar behoefte te kunnen voorzien verkocht ze zich als prostituee. Ze raakte zwanger en de baby, Merel, werd geadopteerd. Een meisje met een slechte start.
Bang voor het onbekende en eenzaam en op zoek naar geborgenheid.
Ze kwam in een cel naast Ada en ze kwamen aan de praat. Al snel begon Merel een moeder gevoel te ontwikkelen bij Ada en Ada hield de hongerigen op een afstand. Iets wat haar niet in dank werd genomen. Merel was altijd bang en wilde liever samen et Ada op 1 cel, maar dat mocht niet want ze moest eerst naar de rechter om te zien wat haar toekomst zou worden. Tot die tijd was het niet helemaal duidelijk. Ze vertelde dat ze een fiets had gestolen uit baldadigheid en als protest tegen de eisen van de opvang. Maar dat weet je nooit zeker omdat iedereen onschuldig vast zit in de gevangenis of zegt dat het om een klein vergrijp gaat. en vertrouwen op iemands woord leer je snel af. Bij Merel lag het echter anders Ada wist en voelde dat ze tamelijk onschuldig was. Ze liepen samen op de luchtplaats, samen naar de arbeid en samen naar de bieb en de sport. Merel durfde niet goed alleen en Ada snapte dat volledig. Ada, die haar kinderen moest missen, en voor de derde keer, vanwege winkeldiefstal, moest gaan brommen kon daardoor haar moeder gevoel bij Merel kwijt. Ada was zoals je noemt een draaideur crimineel en was uitermate bekend met allerlei instanties en gevangenissen. Zij stal om, net als de moeder van Merel aan drugs te komen. Een match in Heaven zou je kunnen zeggen al klinkt dat vreemd als je gevangen zit.
De afspraak van 20.00 uur.
Omdat Merel vooral 's avonds bang een eenzaam was bedacht Ada een plan. De bedden zaten naast elkaar met een betonnen muur ertussen. Maar Ada zei tegen Merel;
"wat als we nou eens afspreken dat je vanuit je bed om precies 20.00 uur je hand tegen de muur houdt op hoofdkussen hoogte. Dan doe ik dat ook en voel je je niet alleen. Ik zit precies aan de andere kant van de muur en en dan toch bij je".
Toen Ada me dit vertelde in mijn interview met haar vond ik dat ontroerend en voelde ik mijn ogen nat worden. Ada huilde bitter.
Niet lang daarna werd Merel vrijgelaten. die 14 dagen in de gevangenis was voldoende wat de rechter betrof. Merel beloofde beterschap, werd overgeplaatst naar een ander gezin en ging weer naar school.
Maar wat Ada betrof. Zij begon een nieuw rouwproces en wilde een tijd lang niet meer naar buiten en deel uit maken van de dagprogramma's. Toch beloofde Ada aan Merel niet zoals haar moeder te blijven en voor de drugs te kiezen. Ze begon met het afbouwen van de Methadon, raakte clean en tijdens ons interview werkte ze aan een betere toekomst
Het contact BLEEF,
Merel bleef Ada schrijven en bezoeken. Hoe het nu met ze gaat? Geen idee. Ik heb Merel niet gesproken, kan ook niks verifiëren. Misschien is het wel anders gelopen. Misschien is het allemaal gelogen van Ada en wilde ze gewoon de cel uit om het interview te doen als een geliefde onderbreking van de opsluiting. Maar hoe dan ook het verhaal is mooi en ontroerend en ik besloot dan ook om het toch te schrijven.
Dag lieve Merel, Dag lieve Ada....
Door Myrthe
*de namen van betrokkenen zijn gewijzigd in verband met privacy.
